Voor zover Danielle zich kan herinneren heeft zij altijd van kleuren gehouden. Haar eerste herinneringen zijn kleurvlekken die samen komen en zo een sfeer vormen. Een decor zonder duidelijke contouren maar waar objecten een eigen kleur hebben.
Het rode fietsje, de oude zwarte kat, de roze jurk van de pop, het rode regenjasje. Zes decennia later is de kleur nog steeds voor Danielle de basis van elk begin. De kleur leidt haar hand in de exploratie van het witte doek. Zo ontstaan haar schilderijen vaak uit een verlangen om tot een bepaalde kleur door te dringen. Uit de kleuren ontstaan vormen en een sfeer op het doek die beelden en herinneringen in haar hoofd roepen. En vooruit maar, er gebeurt wat gebeuren moet. Ze plaatst graag mensen centraal in haar schilderijen. Mensen die elkaar ontmoeten, mensen die samen zijn, ergens, vroeger of nu. Maar ook mensen die eenzaam zijn. Danielle houdt van de blik die de Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson op het dagelijkse leven werpt en zijn foto’s zijn vaak voor haar dan ook een bron van inspiratie. Ze houdt ervan om flarden stof of stukjes papier met de verf te associëren. Het is haar manier om een beetje van de dagelijkse wereld in haar schilderijen te brengen.
Naast haar werk als vertaalster heeft Danielle altijd creatief bezig willen zijn. Schilderen was voor haar een natuurlijke keus. De techniek van het schilderen heeft zij zich eigen gemaakt door deelname aan diverse schilderscursussen. Op die manier kon zij uit verschillende invalshoeken kennis maken met het schilderen.
