Voor zover Danielle Lacoste (1952) zich kan herinneren, heeft ze altijd van kleuren gehouden.
Haar vroegste herinneringen zijn kleurvlekken die samen komen en zo een sfeer vormen. Een decor zonder duidelijke contouren maar waar objecten een eigen kleur hebben. Het rode fietsje, de oude zwarte kat, de roze jurk van de pop, het rode regenjasje. “Zes decennia later is de kleur nog steeds voor mij de basis van elk begin. De kleur leidt mijn hand in de exploratie van het witte doek. Zo ontstaan mijn schilderijen vaak uit een verlangen om tot een bepaalde kleur door te dringen. Uit de kleuren ontstaan vormen en een sfeer op het doek die beelden en herinneringen in mijn hoofd roepen. En vooruit maar, er gebeurt wat gebeuren moet”.
Danielle plaatst graag mensen centraal in haar schilderijen. Mensen die elkaar ontmoeten, mensen die samen zijn, ergens, vroeger of nu. Maar ook mensen die eenzaam zijn. Ze houdt van de blik die de Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson op het dagelijkse leven werpt. Zijn foto’s zijn vaak een bron van inspiratie. “Ik houd ervan om flarden stof of stukjes papier met de verf te associëren. Het is mijn manier om een beetje van de dagelijkse wereld in mijn schilderijen te brengen.”
Tijdens de sluiting van onze theaters is deze expositie ingericht als raamexpositie. Je vindt deze aan de schoolpleinzijde van het Vorstelijk Complex.
